Η πρώτη μου «μούσα» ήταν ο γάτος μου ο Παναγιώτης (βλ. φωτό). Θυμάμαι που του σκάρωνα πρόχειρα αυτοσχέδια τραγουδάκια όταν ήμουν μικρός. Λιγο μετά δε μου αρκούσε αυτό. Αρχισα λοιπόν να φτιάχνω τραγούδια με αφορμή όσα ζούσα και αισθανόμουν. Τα κρατούσα όμως για μένα. Λίγο μετά δε μου αρκούσε ούτε αυτό. Έτσι άρχισα να τα παίζω σε μερικούς κοντινούς μου ανθρώπους. Λίγο μετά ούτε αυτό έφτανε. Έτσι προμηθεύτηκα τα απολύτως απαραίτητα κι άρχισα να ηχογραφώ σε ένα υπόγειο, χωρίς καμία εμπειρία. Και παρόλο που σιγά-σιγά βελτιωνόμουν, τα κομμάτια έμεναν κλειδωμένα στο σκληρό δίσκο του υπολογιστή μου. Κι όπως φαντάζεστε, ήρθε στιγμή που ούτε αυτό μου αρκούσε. Ξεκίνησα λοιπόν να τα δημοσιεύω στο διαδίκτυο, βαφτίζοντας όλη αυτή την προσπάθεια «Υπόγειες Ηχογραφήσεις». Μια προσπάθεια 100% δική μου. Η κάθε νότα, ο κάθε ήχος, η κάθε επιλογή, σε κάθε τραγούδι, ήταν αποκλειστικά δική μου υπόθεση. Σύντομα όμως ήρθε η ώρα που και αυτό δε μου αρκούσε. Ήθελα να συμπεριλάβω και άλλους στην προσπάθειά μου. Και καπου εδώ βρίσκομαι τωρα. Αλλά, υποθέτω, σε λίγο καιρό ούτε αυτό θα μου αρκεί.